Μελετώντας την εποχή της εθνικής παλιγγενεσίας, ακόμα και ο πιο έμπειρος ιστορικός εντυπωσιάζεται από την ώριμη και ορμητική ιστορική συνείδηση των αγωνιστών της. Άνθρωποι, τις περισσότερες φορές αναλφάβητοι και αδροί, γνώριζαν και θαύμαζαν τον Μιλτιάδη και τον Λεωνίδα, τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, και ήταν περήφανοι για τα «ελληνικά γράμματα» που όριζαν τον πολιτισμό της Ευρώπης. Ένιωθαν πως έλαχε σε αυτούς ο κλήρος της αναγέννησης της πατρίδας και της απελευθέρωσής της απ’ τα οθωμανικά δεσμά. Και δίνοντας τη ζωή τους πέτυχαν αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο: Τη απελευθέρωση της Ελλάδας. Η αναγέννηση όμως αργούσε να έρθει και ίσως δεν έλαχε να έρθει ως σήμερα.
Παρότι το πνεύμα και το γράμμα της Α΄ Εθνοσυνέλευσης ήταν από τα πλέον σύγχρονα της Ευρώπης, τα όσα επακολούθησαν στο διάβα των δύο αιώνων ως σήμερα, έδειξαν πως δεν καταφέραμε ως έθνος να ξεπεράσουμε την κακοδαιμονία μας, να υπερβούμε τα ελαττώματα της φυλής και εν τέλει να αλλάξουμε το πεπρωμένο μας. Απ’ τις πρώτες στιγμές της ζωής του ελλαδικού κράτους, πολιτικοί και στρατιωτικοί χωρίστηκαν σε κόμματα προσπαθώντας ο ένας να βλάψει και να αφανίσει τον άλλον. Τα κόμματα αυτά δεν είχαν διαφορετική ιδεολογική αφετηρία, αλλά διαφορετικό καθοδηγητή και προστάτη : τον Άγγλο, Γάλλο τον Ρώσο. Η πρώτη κυβέρνηση του Κωλέττη θεωρούσε φυσιολογικό να δανείζεται λίρες απ’ την Αγγλία τις οποίες στη συνέχεια τις μοίραζε τους κομματάρχες του, στους «Ελληνάδες» του, όπως τους αποκαλούσε. Λεφτά λοιπόν για τους ημέτερους και όχι για την πατρίδα. Την ίδια στιγμή αυτό το κράτος φρόντισε να σκοτώσει τον πρώτο κυβερνήτη του θέλησε να βάλει μια τάξη και να τιμωρήσει τους περισσότερους αγωνιστές της επανάστασης. Ο Κολοκοτρώνης φυλακίζεται δις για εθνική προδοσία, ο Καραϊσκάκης δολοφονείται μάλλον από φίλια πυρά και μια πλειάδα αγωνιστών, επώνυμων και ανώνυμων, ζει από την επαιτεία και πεθαίνει πεινασμένη και ταπεινωμένη. Η Ελλάδα που σκοτώνει τα παιδιά της και μάλιστα τα αξιότερα τέκνα της…
Στα χρόνια που πέρασαν η πατρίδα επιβίωσε δια πυρός και σιδήρου, με πολιτικά πάθη, στρατιωτικές και οικονομικές καταστροφές αλλά και στιγμές ένδοξες που μεγάλωσαν την Ελλάδα και απώθησαν διάφορους κατακτητές. Σήμερα διάγουμε μια μακροχρόνια ειρήνη και είμαστε μέλη μας μεγάλης ενωμένης Ευρώπης. Όμως, δυστυχώς, το πεπρωμένο μας δεν άλλαξε, η Ελλάδα συνεχίζει να σκοτώνει τα παιδιά της. Όλοι γνωρίζουμε πως τα τελευταία χρόνια πάνω από μισό εκατομμύριο νέων και μορφωμένων Ελλήνων έφυγαν στο εξωτερικό για να επιβιώσουν και να έχουν μια καλύτερη ζωή. Και όπως είπε πρόσφατα ένα κορίτσι συγκινημένο που πέρασε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για να επιβιώσει, «κάθε βράδυ ονειρευόμαστε την Ελλάδα». Και συνεχίζουν να φεύγουν. Δεν φεύγουν μόνο για να επιβιώσουν. Φεύγουν για να γλιτώσουν από την αναξιοκρατία και την κομματοκρατία που τους παιδεύουν καθημερινά. Η Ελλάδα εξορίζει τα παιδιά της. Μάλιστα, πολλές φορές, η εγκληματική αδιαφορία τα εξοντώνει και φυσικά. Το πρόσφατο δυστύχημα – αποτροπιαστικό έγκλημα – των Τεμπών το επιβεβαιώνει…
Γι’ αυτό, εφέτος, αν θέλουμε να τιμήσουμε την Επανάσταση των προγόνων μας και τη θυσία τους, ας μείνουμε σιωπηλοί. Και ας σκεφτούμε. Ας αναλογιστούμε το δικό μας χρέος προς την πατρίδα. Το χρέος μας, να την απελευθερώσουμε από την κακοδαιμονία της, τους εφιάλτες της και ας της δώσουμε αξιοσύνη και ομορφιά. Και ας αρχίσουμε απ’ τον εαυτό μας. Απ’ τους ανθρώπους μας, απ’ τον ιδιαίτερο τόπο που ο καθένας μας ζει. Απ’ την πόλη μας, τον δήμο μας.
Ο Παναγιώτης Κουβαλάκης είναι κοινωνιολόγος και συγγραφέας, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την «Φωτεινή πόλη» του Δημήτρη Ευαγγέλου.
Ακολουθήστε το Ilioupolinews.gr στο Facebook και στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ηλιούπολη.
